“Winners take imperfect action while losers are still perfecting the plan” ~Tony Robbins~

 

Ik laatst nog, dat weet ik nog precies. Gek genoeg vergeet je fouten niet snel.

Even heb ik getwijfeld of ik dit blog wel zou schrijven maar het is er toch gekomen, ter inspiratie. Hoe ik fouten heb durven maken en anders ben leren omgaan met onvolkomenheden. Ter inspiratie voor al die mensen die iets niet durven omdat ze bang zijn om fouten maken of bang zijn om het niet perfect doen.

Na elk blog dat ik schrijf krijg ik wel een mailtje of berichtje via social media dat iemand een fout heeft gezien. Ik wist nooit goed wat ik ervan moest vinden. Is het goed bedoeld (ongevraagd) advies en moet ik blij zijn dat iemand de moeite neemt om mij erop te wijzen? Of moet ik mij schamen dat ik het niet perfect heb gedaan en volgende keer nog 10x vaker mijn tekst checken?

Ik kan mij nog precies herinneren wat een enorme drempel het was om zakelijk te gaan schrijven én deze blogs vervolgens ook te publiceren op mijn website. En om dan nog verder uit mijn comfortzone te komen, deze blogs ook nog eens actief te delen op social media.

Kwetsbaarheid

Klamme handen en hartkloppingen had ik ervan. Eén van de eerste reacties die ik kreeg was niet mis. Een kennis die precies op mijn pijnlijke plek prikte. Ze vond dat ik iets te vaak postte op social media en daarbij ergerde zij zich groen en geel aan mijn taal- en stijlfouten. Dat deed pijn. Juist op een moment dat ik mij zo kwetsbaar voelde. Ik had op dat moment kunnen stoppen met schrijven, vanuit angst en pijn. Maar ik ben doorgegaan, het plezier van schrijven en de drang om te delen was groter. En ik heb er veel van geleerd.

In de stress

Natuurlijk kun jij (of ik) allerlei gedachten hebben over (spel)fouten. Dat het niet professioneel overkomt, dat het slordig is etc. Ik heb het mijzelf ook allemaal verweten en mij geschaamd wanneer iemand mij mailde erover. Ik was heel hard voor mijzelf en bleef de tekst maar nakijken waardoor ik het publiceren steeds langer uitstelde door de overactieve perfectionist in mij. Hoe vaak ik het ook nakeek, het lukte mij niet om mij teksten foutloos te krijgen. Op een gegeven moment zie je het gewoon niet meer.

Zeker in de begintijd raakte ik helemaal in de stress wanneer er toch nog een fout gevonden werd.  Ik voelde mij gefrustreerd en zorgde dat ik de fout zo snel mogelijk had verbeterd. Een tijdje heb ik aan iemand gevraagd om mijn teksten door te lezen voordat ik ze publiceerde. Dat werkt niet voor mij, het haalde mij uit de schrijf flow.

Een leerproces

In de jaren erna is het vertrouwen gegroeid en nu na bijna 3 jaar schrijf en publiceer ik niet alleen op mijn eigen site maar ook nog eens voor drie andere websites. Soms is er een eindredactie die mijn tekst corrigeert, maar meestal niet. Regelmatig krijg ik een reactie van een lezer dat een foutje in mijn tekst staat. Nu voelt het gelukkig anders en ga ik er anders mee om. Ik glimlach en bedank diegene voor de opmerkzaamheid.

Het is in elk geval een groot leerpunt geweest afgelopen jaren: mijzelf toestaan om fouten te maken.

Kritiek en perfectie

Fouten worden snel opgemerkt en (hard) aangepakt in onze maatschappij. Goede dingen benoemen en complimenten geven wordt nog weinig gedaan. Zeker ook op de werkvloer. Ik hoor tijdens trainingen vaak de uitspraak ‘als ik niets hoor is het goed want anders krijg ik het wel te horen’.  Best jammer. Het weerhoudt veel mensen ervan om fouten te (durven) maken omdat ze geen kritiek willen.

Ook hoor ik regelmatig van mensen ‘ik ben niet creatief’, ‘ik kan niet schrijven’ etc. De meesten mensen denken dat ze iets niet kunnen omdat ze het gelijk perfect willen doen. Rembrandt kon ook niet gelijk ‘De nachtwacht’ schilderen.

Jezelf toestaan om fouten te maken of om zaken iets minder perfect te doen, geeft zoveel meer vrijheid om uit te proberen. En daarbij zorgt dit onnodig streven naar  perfectie ook nog eens voor een hoop stress.  Wanneer is het goed genoeg? Het is een van de risico’s op overbelasting voor kenniswerkers.

De perfecte moeder willen zijn, vrouw, werknemer, dochter, buurvrouw, ondernemer etc. Ik wil dat niet meer voor mijzelf.

Acceptatie en mildheid

Gelukkig heb ik geleerd om hier anders mee om te gaan en er anders naar te kijken. Ik ben milder geworden naar mijzelf en glimlach nu in plaats van dat ik onnodig streng ben. Wat een stappen heb ik gezet in die jaren. Het hoeft niet gelijk perfect. Goed is ook goed genoeg. Ik doe mijn best en op de punten die ik écht belangrijk vind doe ik er een paar schepjes bovenop. Maar ik heb ook geaccepteerd dat mijn kracht niet ligt in ‘foutloos’ schrijven.

Een kreukje, een foutje, een barstje, het maakt ons ook mooi en vooral menselijk. Elke keer dat ik een ‘foutje’ ontdek herinner ik mijzelf hieraan, en glimlach. Gelukkig ben ik mens en geen robot. Ook mensen die ik hoog heb en waardeer, betrap ik soms op een foutje in een blog. Dan voel ik mij opgelucht, gelukkig zijn ook zij gewoon mens.

En of het mij minder goed in mijn vak maakt? Ik denk het niet. Mijn vak is mensen helpen in hun ontwikkeling en geen tekstschrijver of corrector. En, het geeft mij vooral minder stress en onzekerheid.

In dit blog schreef ik al eens wat tips op die Brene Brown noemt in haar boek ‘De kracht van kwetsbaarheid’.  En ik ben ook erg benieuwd: Hoe ga jij om met perfectie en het maken van fouten?

Ik hoop dat ik jou heb geïnspireerd om gewoon ‘okee’ te zijn,  om dingen te ondernemen en fouten te durven maken.  Mocht er ondanks mijn zorgvuldigheid toch nog een foutje in deze tekst hebben gevonden, mail gerust. Dan heb ik er weer een glimlach bij.

© Marta 2015