Ik geloof heel sterk dat onze wensen, verlangens of vragen beantwoord worden in de vorm van ideeën die tot ons komen. Dit kunnen simpele ingevingen zijn voor acties, plannen of ideeën. Deze ingevingen krijg je niet voor niets. Ik zie het als onzichtbare hulp om je doelen te bereiken en verder te komen.

Wanneer je open staat voor deze inspiratie komt en je er op gaat letten, krijg je steeds meer ingevingen. Maar doe je er ook overal iets mee? Vaak niet door allerlei interne belemmeringen zoals een overijverige interne criticus. 

Het begint vaak al met de belemmering: ‘Ik moet een keuze maken’. Maar waarom zou je moeten kiezen? Ooit schreef ik hier dit blog over. Nu is het wel zo dat je praktisch gezien niet aan 100 ideeën tegelijk kunt werken, dus enige mate van selectie is wel handig. Zelf doe ik dit door te voelen van welk idee ik het meest blij van wordt of welke licht voelt. Dit wordt dan het hoofdproject waarmee ik aan de gang ga en daarnaast hou ik ook nog een aantal andere wat kleinere dingen voor de afwisseling.

De criticus

Wat in de uitvoering daarna misschien wel onze allergrootste belemmering vormt, is onze interne criticus. Deze is bij veel mensen zo prominent aanwezig dat die zich graag overal mee bemoeit in het proces. Het resultaat is vaak dat door onzekerheid, twijfel, angst, de rem wordt ingetrapt en we uiteindelijk niets doen met die ingeving.

Het interessante is dat zo’n idee vaak tot vervelends toe wel blijft hangen: ‘ik zou Piet eens moeten bellen’. Maar tegelijkertijd is daar ook de criticus die je ervan wilt weerhouden ‘je hebt al een jaar niets laten horen, je kunt niet zomaar bellen’. En zo blijf je een herhalende innerlijke conversatie houden waar je geen steek verder mee komt behalve dat het enorm veel energie en denkruimte kost.

Hoe zou het zijn om bij elke ingeving die goed voelt deze gelijk op te volgen zonder remmingen? Ik ben zelf deze uitdaging aangegaan om te kijken waar het mij brengt. En jeetje, dat is nog best lastig. Ik merk dat ik mij nog best van mij ingeving af laat brengen door de dingen die de criticus mij influistert. Het negeren heeft geen zin want dan gaat deze nog harder schreeuwen. Het biedt wel mooie ingangen voor zelfreflectie en te onderzoeken wat oude verhalen en patronen zijn. Mooie gelegenheid om deze op te schonen en los te laten. Maar ook om te onderzoeken wat je wel nodig hebt om die stappen te zetten zonder je te laten belemmeren door deze innerlijke criticus.

Een tegenkracht

Wat kan helpen om de criticus minder ruimte te laten innemen is om ermee te leren samenwerken maar ook om een natuurlijke tegenhanger in jezelf te vinden. Door bijvoorbeeld verbinding te maken met de ‘superwoman’ in jezelf die je helpt om door te zetten of innerlijke ‘moeder’ die je gerust kan stellen. Zo kun je door tóch te doen, positieve ervaringen verzamelen en de oude verhalen van je criticus helpen ombuigen. Meestal blijkt de criticus geen gelijk te hebben en zijn de beren op je weg kleine kiezels waar je overheen kunt lopen.

Wat je ook doet om, uiteindelijk komt het erop neer dat jij zelf het stuur in handen neemt van jouw innerlijke ‘team’.  Want naast de criticus zijn er nog vele andere innerlijke delen die het je soms moeilijk kunnen maken bij het uitvoeren van ideeën, bijvoorbeeld de perfectionist. Jij bent de bestuurder van jouw bus en kunt de plekken toewijzen van de inzittenden. Het leuke is dat je deze criticus ook een mooie plek kunt geven zodat deze in zijn/haar waarde blijft en ook doet waar het goed in is: kritisch zijn. Alleen wel op jouw regie, jij zit aan het stuur.

Ben je nieuwsgierig hoe je met jouw innerlijke criticus kunt samenwerken en wil je deze best eens beter leren kennen? Maak een kennismakingsafspraak om te kijken of coaching iets voor je is.